VERHALEN / STORIES / GESCHICHTE

YURRE, zoooo lekker geslapen

Mijn vrouwtje heeft toch van die rare gewoontes, elke vier weken dan krijg ik van die natte koude kriebel dingen in de nek.
Dat vindt ik helemaal niet leuk en zodra ik zie dat ze uit de lade zo’n ding pakt ga ik gauw onder de bank liggen. Dat wil ik echt niet en ik wil ook niet dat ze steeds aan me zit alleen als ik er zin in heb, ben tenslotte niet voor niets een Cairn .
Dan durft ze nog eens mij gewoon onder de bank vandaan te trekken, waar zijn toch de hondenrechten van vrijheidsmening gebleven ??? Je zou haar toch . . .
Maar zonder pardon wordt in mijn nek gespoten maarree . . . ik krijg dan wel wat lekkers, en dan die vieze pillen met zogenaamde lekkere smaak die ik elke drie maanden moet eten. Mooi niet en ook niet door mijn vlees geprakt, daarna krijg ik een hele klodder smeerkaas, dat schrok ik wel zo naar binnen.
Krijg ik nou het gevoel dat ik voor de gek wordt gehouden of niet ???

Zo kreeg ik weer eens zo’n pipetje in mijn nek, iets lekkers en ben toen lekker gaan slapen. Zo leuk om weer te dromen over mijn vriendjes en vriendinnetjes maar vrouwtje zat zo aan mij te porren maar ik wilde gewoonweg niet mijn ogen open doen.
Was veels te lekker warm en zo ontzettend gaaf allemaal.
Maar het vrouwtje was helemaal niet zo blij, en belde gelijk met onze eigen viervoeterdokter dat ik helemaal niet meer wakker werd voor de laatste wandeling. Tjee . . . was alleen maar lekker aan het tukken hoor! Heb mij nog lekker omgedraaid, hoef helemaal niet te plassen , doet ze zelf maar. En dan gaat nog eens met een plantenspuit op mijn neus spuiten. Daar wordt je toch gek van enne nog geen zin om mijn ogen open te doen, het is hier zo vredig allemaal.
Heb niet eens gemerkt dat ze mij in de bus heeft gelegd en een deken om mij heen had geslagen . . . naar de man met de witte jas zijn gereden . . . maar wel al dat gepor en gespuit in mijn gezicht . . . nou ja dan moest ik maar eens mijn ogen open doen. Ze laten mij gewoon niet met rust de sufferds, zij vinden het toch ook niet leuk om gestoord te worden in hun mooie dromen .

Maar goed om hen nou blij te maken ging ik toch maar staan, nou dat was geen goed idee, ik werd zo dizzy dat ik gelijk om viel. Dat krijg je nou als je mij wakker maakt zonder reden . . . of niet . . .
Het duurde wel bijna een week voordat ik weer normaal kon rennen zonder draaierig te worden.

Mijn vrouwtje vertelde mij dat ik door de vlooien middel gedrogeerd was. Wat bleek, in die druppels die door een andere dierenartsenpraktijk was meegegeven zit narcosemiddel en dat kan zich opbouwen. En het gevolg daarvan dat je dan niet meer wakker wordt . . . en als je er niet op tijd bij bent zelfs kunt blijven door slapen . . . raar hoor !!!

Nu krijg ik Adventix , super goed, nooit vlooien en teken, en zit al helemaal geen narcosevloeistof in.

Maar tjonge jonge jonge wat heb ik lekker geslapen . . .

Wel truste voor nu, Yurre.

MARITT, de blubberstempelaar

Toen we onze Maritt ophaalden kregen we van Annemieke richtlijnen en tips mee voor de opvoeding van onze nieuwe muiter.
Na zestien jaar een Cairn Terrier gehad te hebben, was dit geen overbodige luxe. We gingen er vol vertrouwen mee aan de slag.

Zindelijk maken; om de twee uur naar buiten, hoera een plasje. We kregen al snel in de smiezen wanneer de nood bij Maritt hoog werd.

Het socialiseren met mens en hond; we renden achter iedereen aan, vooral mensen met honden.
Even begroeten en Maritt laten snuffelen aan hondenneuzen. Geen troostwoorden als er eens een waarschuwende grom kwam van een andere viervoeter. Respect tonen voor de oudere hond en natuurlijk heerlijk spelen.
Mee in de auto, op de fiets, op bezoek gaan, naar het bos, naar de stad. We verzonnen van alles.
Een zeer leuke, maar ook intensieve bezigheid, zo ook op zaterdagavond . . .




Ik snakte om 19:00 uur naar een kop koffie. Het koffiezetapparaat pruttelde. Maritt diende zich aan voor een plasje.
Ik kon nog wel eventjes met haar naar buiten. Ik deed mijn klompen aan en maakte snel een ronde; de koffie wachtte namelijk op me.
We liepen langs een sloot met erg veel riet, zoveel, dat je het water erin haast niet kon zien.
Maritt mocht even los lopen. Kijk Maritt , dat is nou water, in het water kun je zwemmen. Leuk hè ?
Maritt dacht waarschijnlijk dat ik nu bedoelde, ze rende door het riet en al gauw was ze uit zicht. Ik riep haar tegen beter weten in, want luisteren zat er nog niet helemaal in.
Het was stil om me heen, ineens hoorde ik ergens een plons , maar zag geen puppy.
Een beetje nerveus vloog ik in het riet, maaiend met mijn armen om me heen, op zoek naar mijn puppy.
Ineens een gekraak van het riet. Ik zag plotseling een hondenkopje spartelend in de dikke blubbersloot.
Opgelucht bedacht ik snel een plan. Ik woog het een tegen het ander tegen elkaar af.
Zou Maritt er op haar eigen kracht uit kunnen . . . of . . . euh . . . moet ik ook in de blubbersloot springen om haar eruit te trekken .  Ik wist allang dat de laatste optie echt de enig was.
Het was geen pretje om met klompen aan in de modder te springen, maar even later kon ik mijn heerlijke puppy zo in haar nekvelletje pakken.
Het is duidelijk dat Maritt onherkenbaar was door de blubber. Nu was het zaak dat ik mezelf ook uit de blubber kon redden, want inmiddels stond ik er tot mijn middel in . . . met klompen.
Dat ging; met een keer vallen. Na een hoop geworstel stonden we samen weer op de kant.
Het was een zwoele, nog zonnige zaterdagavond, dus dat betekende dat er nog veel mensen buiten vertoefden.
We hadden (tegen mijn wil) erg veel bekijks en Maritt ging er ook nog vrolijk bij rennen en spelen in haar modderpak.
Ik dacht aan mijn intussen koud geworden koffie, waar ik zo naar snakte. Daardoor had ik iets te laat in de gaten dat modder-Maritt naar een keurige mevrouw met een witte linnen broek rende om haar enthousiast te gaan begroeten.
Maritt . . . NEEE!
Het wonder geschiedde. Het resultaat van de opvoeding liet zich zien . . . Maritt luisterde naar me!
Verbaasd keek ik haar aan. Heeft de opvoeding dan toch zijn vruchten afgeworpen? Of kreeg Maritt medelijden met me omdat ik daar zelf ook in een modderpak stond?

We kwamen thuis. Samen douchen. De modder plakte en ging er moeilijk af.
Ondertussen dolde modder-Maritt de hele badkamer door; ze had het enorm naar haar zin.
Eindelijk waren wij schoon, maar de badkamer . . .

(Jaaa, ook nu kan Maritt zich nog goed vermaken met blubber).

Je maakt leuke dingen mee bij het opvoeden van Cairn Maritt. Een leukere muiter kunnen we ons niet voorstellen.

YURRE, slim, slimmer, slimst

Er zijn een aantal regels in huize Baak zoals dat bij iedereen is. Een daarvan is dat ik (baasje van Yurre en Swenya) absoluut niet wil dat ze van elkaar de botten afpikken, of continu lopen te neten, of om steeds dichter bij te komen als kleine sluip moordenaartjes om als nog hun slag te slaan.
Yurre heeft daar nog wel wat moeilijk mee, omdat Swenya toch wel wat minder snel is met kauwen dan hij, en milimeter voor milimeter komt hij dichterbij. Mientje Muts (zo noem ik haar zo af en toe, want ze kan vreselijk miepen) kijkt dan gekweld en spuugt de bot richting Yurre, loopt dan weg alsof ze vreselijk mishandelt is.
Maar als Yurre echt iets niet mag van haar, dan vreet ze hem half op en dan weet Yurre weer waar zijn plaats is.

Er is maar een de baas in huis en dat ben ik (baasje van Yurre) en daarna volgt Swenya . . .

Maar goed even terug komend op de lekkers, zo af en toe krijgen ze van die lekkere kalfshoeven, niet met vet want dan gaan Yurres darmen oorlog voeren en dan is hij er knap ziek van. Ze krijgen ieder een. Swenya meestal iets groter en Yurre iets kleiner. Waarom? Swenya is een stukje groter dan Yurre en ik zou niet willen dat hij te dik wordt. Maar omdat bij Swenya tegenwoordig een aantal voortanden en kiezen missen, krijgt zij kleinere botten.Deze keer ook, alleen was ie blijkbaar wel erg klein en ze was eerder klaar dan Yurre. Yurre bleef lekker door kauwen, terwijl Swenya gepikeerd naar hem zat te kijken. Yurre besefte dat heel goed en genoot daar duidelijk heel erg van.

Maar goed, Swenya kreeg er blijkbaar genoeg van en hoorde haar tippelen naar de Loggia, daar kun je hartstikke goed naar buiten kijken want de ramen lopen helemaal naar beneden tot aan de grond, vooral Yurre vindt het helemaal geweldig om naar buiten te gluren. Hij ligt daar uren te genieten van het zonnetje en houdt goed in de gaten wat er beneden allemaal gebeurt.
Ik zelf zit heel vaak achter mijn computer, die ook in de loggia geplaatst is.

Swenya stond voor het raam te gluren, keek nog eens achterom naar Yurre om te kijken wat hij nog aan het doen was. Ze keek weer naar buiten en blafte zachtjes. Onmiddellijk zag ik Yurre opkijken, ze blafte nog eens zachtjes, het hek was van de dam.
Yurre, zo nieuwsgierig als hij is, moest onmiddellijk weten wat er aan de hand was en vloog met een vaart de Loggia in en ging voor het raam staan.
Ondertussen was Swenya met de zelfde vaart de huiskamer ingerend en had zijn hoefje haarzelf toegeeigend. Ik heb Yurre nog nooit zo beteuterd zien kijken. Moest er wel vreselijk om lachen.
Was best slim van Swenya enne . . . Yurre moest gewoon toekijken. Opgestaan is plaats vergaan.

Ook krijgen ze weleens een kalfspees, die zijn zo lang en dik dat het niet uitmaakt wie wat krijgt. Ik stel mezelf dan de vraag waar gaat het bot met Yurre heen?
Deze keer vond Swenya de hare blijkbaar niet lekker, want ze zat er maar naar te staren en toen naar mij. Maar nam hem toch de huiskamer in.

Swenya zat er maar naar te staren en toen naar Yurre, die uiteindelijk met zijn kont naar haar toe ging liggen van: Zoek jij het maar lekker uit, Puh, je krijgt de mijne toch niet.
Uiteindelijk gaf Swenya het op en ging naar de Loggia, waar ze uitgebreid naar buiten keek en even bleef staan. Ik dacht al hier gaat het komen, en ja hoor ze blafte zachtjes, keek achterom, Yurre reageerde helemaal niet . . . dus blafte ze weer maar geen sjoege van Yurre, dus maar een iets harder blafje . . . En ja hoor, er kwam actie . . . Yurre sprong overeind wilde weg spurten maar bedacht zich kennelijk, draaide zich om, nam vervolgens die massale bot in de bek.
En met grote vaart botsend met het bot tegen zijn bakje, de loggia deur vervolgens nog een keer tegen zijn bench om met dat grote bot voor het raam te kunnen gaan kijken wat er aan de hand zou kunnen zijn.

En Swenya . . . die stond met grote verbaasde ogen in de huiskamer te kijken waar het bot had moeten liggen . . .
ha, ha, plannetje mislukt.

Wie is er nou slim, slimmer, slimste????

IKKE, YURRE.

BENJI, de Highlander (waar staan de letters "CAIRN" voor)

Onderstaand artikel is door Hermine Kienhuis-Miltenberger vertaald in het Nederlands.

Dit verhaal gaat over een buitengewone hond, welke, van oorsprong afkomstig van de Schotse Highlands , via het Nederlandse Tubbergen , waar hij voor iets meer dan een jaar het licht van de wereld zag, vertrok naar het Bayerische Voralpenland , omdat hij andere honden en ook mensen van zijn bijzonderheid wilde overtuigen.

Wij hebben Benji nu een jaar en genieten hier in het "Bayerische Ellenboog " op onze havezathe de landelijke Idylle   en zijn iedere dag weer opnieuw verblijd met Benji , bijvoorbeeld als hij ontzettend fanatiek gravend probeert uit   een van zijn vele muizengaten een muis te jagen. De geur duidelijk in zijn neus, geeft hij, volhoudend als hij is, de hoop nooit op, misschien toch een keer succes te kunnen boeken.

Het "buitengewone" van deze hond is vervolgens ook al uit de vijf letters van zijn rasnaam te halen. Geen ander hondenras, dat is onze overtuiging, is in staat zo veel positieve eigenschappen in zich te verenigen, als een Cairn .

C	staat voor zeer caraktersterk (k) met een markante persoonlijkheid, gaat samen met allure en bevalligheid. Op ons commando "kom" bepaalt hij het tempo, dat iets van een weledelgeborene heeft en hem ook de bijnaam "Graaf Benji " opgeleverd heeft. Ook bij het spel met andere honden is hij kieskeurig en laat daarbij een duidelijke voorkeur voor zijn eigen ras blijken.
A	staat voor aandurven, van sterke wil, moedig en zonder vrees. De ontmoeting met een volwassen Herdershond toen hij drie maanden was, kon Benji niet bang maken. Zijn uithoudingsvermogen bij uitgebreide boswandelingen heeft hij al meerdere malen laten blijken. Na afloop beloont hij ons dan met een heel voldane zucht, lekker opgerold op zijn deken.
I	staat voor zeer intelligent. Zo verrast hij altijd weer zijn vrienden en fans doordat hij bijvoorbeeld in een open la iets lekkers opspoort. Hij had het snel door, ons van zijn aanwezigheid te verzekeren en dan in een onbedacht moment heel vlug alleen op stap te gaan, om de omgeving op eigen manier te verkennen.
R	staat voor roerend (ontroerend). Zo is het gevoel, als men de Cairn in de trouwe ogen kijkt en hij zijn hoofdje iets naar opzij buigt, om daarmee je 150% attentie te wekken -wie kan dat nou weerstaan? Zo maar blaffen doet hij niet, dat hoort niet bij zijn repertoire -hij slaat duidelijk met een indrukwekkende " wuff " aan, als er iets te melden is en "brabbelt" als hij aangehaald wil worden.
N	staat voor ontzettend nieuwsgierig op alles wat zich maar ergens beweegt. Bij sommige nieuwe speeltjes vertoont hij zelfs katachtige houdingen. Heeft iemand wat in de hand, wat hem interessant lijkt, dan is het onvoorstelbaar hoe hoog hij vanuit stand kan springen, die kracht die erachter zit, en zijn wil om het te pakken, dat vinden wij zeer indrukwekkend en volgens ons uniek in de hondenwereld.

Familie Friedl uit Ellenbogen, Bayern (D).

BENJI, der Highlander

DEUTSCH

Diese kurze Geschichte erzählt von einem aussergewöhnlichen Hund , der, ursprünglich von den schottischen Highlands , ü ber das holländische Tubbergen , wo er vor etwas mehr als einem Jahr das Licht der Welt erblickte , in das bayrische Voralpenland auszog , um andere Hunde , aber auch Menschen von seiner Einmaligkeit zu ü berzeugen .

Wir haben Benji ( Wicked Fellows Myrthe Ben-Oni ) nun 1 Jahr und geniessen hier om bayrischen Ellenbogen auf unserem Landsitz die ländliche Idylle und erfreuen uns jeden Tag aufs Neue , wenn wir Benji in seinem nicht enden wollenden Ehrgeiz , aus einem der vielen Mauselöcher eine Maus zu erstöbern , beobachten können . Den Duft deutlich in der Nase , gibt er, beharrlich wie er ist , die Hoffnung niet auf , vielleicht nicht doch einmal ein Erfolgserlebnis für sich zu verbuchen .

Das " Besondere " dieses Hundes aber liegt für uns in den fünf Anfangsbuchstaben seiner Rasse begründet . Keine andere Hunderasse , so sind wir ü berzeugt , besitzt die Fähigkeit , soviel positieve Eigenschaften auf sich zu vereinen wie ein
C A I R N:

C	steht fuer ausgesprochen charakterstark mit einer ausgepraegten Persoenlichkeit , begleitet von Wuerde un Anmut . Auf unseren Befehl Komm bestimmt er das Tempo, welches adelsgeschlechtlich anmutet und ihm den Beinamen "Graf Benji " eingebracht hat. Auch im Spiel mit seinen Artgenossen ist er sehr waehlerisch und Zeigt dabei eine ausgesprochene Vorliebe fuer seinesgleichen .
A	steht fuer ausdauernd , willensstark , mutig und unerschrocken . Die Begegnungen mit einem ausgewachsenen Schaeferhund nach erst drei Lebensmonaten konnte Benji keinerlei Furcht einfloessen . Seine Ausdauer bei ausgedehnten Waldlaeufen hat er bereits mehrmals unter Beweis gestellt . Beharrlich auf sein hundekulinarisches Leckerchen wartend , lohnt er es uns , zaertlich auf seiner Decke eingerollt , mit einem selbstzufriedenen Seufzerchen .
I	steht fuer intelligent. So ueberrascht er immer wieder all seine Freunde und ihm Zugeneigte , dass er aus so mancher gezogener Schublade sich doch immer wieder eine Koestlichkeit verbirgt . Schnell hat er auch gelernt , dass wenn Herrchen oder Frauchen sich in Sicherheit wiegen und glauben Benji in ihrer Naehe zu wissen, sich flugs aus dem staube zu machen um die naehere Umgebung auf eigene Faust zu erkunden .
R	steht fuer ruehrend , das ein Gefuehl beschreibt , wenn man seinem Cairn in die treuen Augen blickt und er seinen grazioesen Kopf ganz leicht zur Seite neigt, um damit die ungeteilte Aufmerksamkeit all seiner Mitmenschen zu erheischen . Wer kann da noch widerstehen ? Klaeffen gehoert hierbei nicht zu seinem Repertoire - ein deutlich unterdruecktes , aber anschlagendes " Wuff " und ein Schmuseeinheiten forderndes Murren zeichnen ihn besonders aus .
N	steht fuer nahezu unstillbar neugierig , auf alles was sich irgendwo bewegt , bei so manchem neuen Spielzeug lassen sich in seiner Verspieltheit katzenaehnliche Verhaltensmuster nicht verleugnen . Haelt jemand etwas fuer ihn beeindruckendes in den Haenden , so ist seine Sprungkraft aus dem Stande , die danach trachtet , wohl einzigartig in der Hundewelt .

Familie Friedl aus Ellenbogen, Bayern (D).

YURRE, klein, kleiner, kleinst? Of groot, groter, grootst?

Mijn mammie Bayou heeft ons allemaal voor de gek gehouden, eerst dachten ze dat er geen baby hondjes kwamen, toen zou er een baby hondje komen, en toen kwamen er maar liefst vier.
Het ging niet helemaal zoals het hoorde, nee mamma maakte er een heel spektakel van. Eerst kwamen er twee en toen bleef ze maar weeën houden en fokster Annemieke is toen maar snel naar de dierendokter gegaan.
Gelukkig maar want daar werd ik geboren, wel heel erg klein maar ik was er wel.

Er bestaan een aantal beweringen over het feit dat ik alle tekenen van prematuur baby hondje had. Mammie was meerdere keren gedekt gedurende een week, dus wordt er gedacht dat ik pas ben gaan bestaan bij de laatste dekking, het zou kunnen kloppen want ik liep overal een week in achter.
Ik kon niet zo goed zuigen, mijn lengte, gewicht en reflexen liepen waren veel minder dan normaal.
Sommige dierenartsen zeggen dat het onmogelijk is en andere zeggen waarom ook niet. Dat is toch helemaal niet belangrijk!!!! Ik ben er toch maar effe gekomen.
Doordat ik zo klein was, kon ik niet zo goed bij mammie drinken, die vetzakken duwden mij steeds weg en mammie kon ook niet de hele tijd blijven liggen. Dus fokster Annemieke gaf mij ook de fles, uuuhhh jakkie bah bah , dat vond ik helemaal niet zo lekker en wilde het helemaal niet.

Oooh, ik kon niet wachten tot we echte eten kregen.
Eindelijk was het zover . . . er kwam een grote schaal met echte chow . . . enne mijn vrouwtje to be was er ook, reuze gezellig.
Fokster Annemieke zette de schaal neer enne . . . ik mag dan klein zijn maar ik ben hartstikke snel.
Dit is voor mij, voor mij, voor mij en niemand maar dan ook niemand mag op die schaal, dus ben ik op de schaal gaan staan, met mijn haartjes overeind, gromde uit volle borst en de lipjes omhoog getrokken, echt indrukwekkend alleen . . . had ik nog geen tandjes . . .

In de laatste vier weken bij fokster Annemieke ben ik aardig bij- en aangekomen, maar bleef toch wel erg klein.
Niet getreurd . . . is het niet . . . klein maar fijn?

Bij mijn nieuwe thuis kreeg ik een eigen bakje en de eerste weken zat er altijd wel wat in, jummie jummie jummie .

Het was zo raar ik groeide zo hard dat ik het niet bij kon houden en iedere keer over mijn eigen poten viel, dat doet echt wel pijn. En dan moest ik weer met het vrouwtje naar die meneer met de witte jas aan. Dat gefriemel aan mij, daar hou ik niet van, afblijven met die zooi, die poten zijn van mij. En dan mocht ik weer een weekje niks doen, hoe saai kan het zijn.

Vrouwtje had me al een paar keer opgemeten, en iedere keer keek ze nog verbaasder. Ik was wel heel groot . . . met negen maanden was ik al op schoft hoogte 31.2 cm. Even tussendoor, dat ik zo groot ben heeft niks maar dan ook niks met het fokbeleid of met mijn mammie en pappie te maken maar wel met de natuur, goede voeding en een goede combinatie van rust en speeltijd.
De natuur zorgt ervoor als een dier heeft moeten vechten om te overleven in de eerste weken dat hij groot en sterk wordt om verder te kunnen gaan in de roedel, enne goed voer zorgt ervoor dat ook de nodige energie (mineralen, vitamientjes en andere nodige voedingstoffen) die ik nodig had om te groeien ook aanwezig was, en omdat ik relatief veel rust kreeg, kon ik mijn energie in het groter worden steken. Dus alles bij mekaar was het een goede combinatie om te groeien.

Als ik net zo groot als mijn broertjes en zusjes was geweest, gewoon bij mammie had kunnen drinken en een vetzakje was geweest dan was ik echt niet zo groot geworden. E n jullie geloven het niet maar ik ben zelf van mijn 2 e naar mijn 3 e verjaardag nog 1.3 cm gegroeid, gelukkig heb ik een heel goed figuur en zie je het niet van mij af maar ik mijn schofthoogte is echt veel te hoog. Maar ik weeg net geen 8.5 kilo.

Dit was het voor deze keer,
k ga lekker weer een tukje doen
want morgen is weer een drukke dag.
Ik moet spelen met mijn vriendjes.

groetjes van Yurre.

AMY, dat ben ik . . .

Mijn nieuwe bazen zijn erg blij met mij,
ik ook wel met hen geloof ik,
al heb ik nog niet veel tijd gehad om daar over na te denken,
ik heb het veel te druk.

M’n eerste autorit naar Vlaardingen hebben we 5,5 uur over gedaan, er was een grote aanrijding, maar ik en Bram (West Highland White Terrier reutje op leeftijd en mijn grote maat), hebben ons voorbeeldig gedragen.
Ik schijf ik en Bram omdat ik nog steeds probeer om de oude man te laten zien hoe slim, mooi, stoer en geweldig ik ben. Maar volgens mijn familie is hij toch slimmer dan ik.
Hij vindt erg veel goed en als ik dan denk dat ik het gered heb, snauwt hij vreselijk naar me en schrik ik zo erg, dat ik dan maar weer een poosje uit zijn buurt blijf, en heel zielig ga liggen jammeren.

Mijn familie begrijpt nu ook waarom ik Tebaldi (een Italiaanse cellist) heet. Ik eet als een bootwerker, plas (meestal) netjes op een krant, ’s morgens poep ik in de tuin, overdag op een krant, en als iedereen dan zegt hoe geweldig ik ben, vinden ze op de terugweg, als ze het weg willen gooien, een stuk of zes door het hele huis. Allemaal van mij!

Mijn nieuwe moeder is erg blij met mij, al jarenlang zet iedereen zijn schoenen in de kamer en wat haar in al die jaren nooit is gelukt, heb ik binnen een week voor elkaar gekregen.
Want . . . ik vreet ze gewoon op. Nu staan ze dus allemaal netjes in de gang. Goed hè?

Ik slaap in de bench naast het bed, na een week ben ik een perfecte slaapkamergenoot geworden. Maar als ik wakker ben, is het afgelopen en wil ik eruit. Maakt niet uit hoe laat (of vroeg) het is.

Ik vind het heerlijk om door de rimboe achter het huis te rennen, een rimboe, want een tuin kun je het niet noemen. Ik kan me er verstoppen, klimmen en nu met een enorme berg bladeren spelen.
Ben ook al in de vijver gevallen, maar er zat geen water in, mijn baasjes zeggen dat ze er in de zomer gaas over zullen doen.

Ik wandel via de bank in de vensterbank en dan kan ik zo op straat kijken. Iedereen die langsloopt vindt mij leuk.

Het kleinkind van mijn familie vindt mij niet zo leuk, ik heb hem een heleboel kusjes gegeven en toen zijn speen gejat (die speen stond mij veel leuker). Hij gaat nu achter Bram staan, als hij mij aan ziet komen en denkt dat hij daar veiliger is met zijn speen (domme pup).

Ik ga steeds beter luisteren en luister nog steeds naar prrrr (want dan krijg ik wat lekkers). Ik luister meestal naar mijn naam.

Aan de riem lopen vind ik ook geen probleem, de band is rose met glimmertjes, gekregen van Lara. Staat mij ook erg goed, vind ik zelf.

O ja, op een gegeven moment waren ze mij kwijt. Ben ik via de trap op het aquarium geklommen en wandelde daar rond. Is nu ook verboden terrein geworden (erg veel mag ik niet).

En nu weet je wie IK ben.

Poot van Amy.

YURRE, huismaat Swenya

Nou moeten we toch nog effe terug komen over die nieuwe zus van mij.

Ik ben zo een liefie en zij doet zoooo onaardig en echt waar niet een klein beetje maar ernstig veel.
Vrouwtje was hier al op bedacht want zij had voor dat ze mij wilde hebben eerst met de dierenarts over gehad. Swenya is namelijk heel aardig als ze buiten is maar binnen vreet ze alle andere hondjes op, en natuurlijk niet de hondjes waar ze mee opgegroeid is maar wel nieuwelingen.
Dr. Strikkers lachte er maar om en zei geef het maar een week of drie en dan komt alles goed.

Nou dat moet ik nog zien hoor want die tanden van haar zijn wel ernstig groot enne . . . die grom van haar blaast mijn gevoelige trommelvliezen weg.
Jee als ik lekker aan spelen was ging Swenya naar de slaapkamer en als ik lekker lag te dutten in mijn bench was ze er weer. Bbbrrr , niet dat ik bang ben hoor want ze doet wel raar maar mij kun je toch niet wat doen. Ik ben zo ontzettend schattig. Wel kregen we tegelijk eten, Swenya eerst en ik moest dan even in de bench want ik ben gewend om lekker te schrokken voordat een ander wat kon pakken.

Vrouwtje liet mij gewoon wachten, nou vraag ik je toch, ik heb zo een honger in mijn buik. En dan liet ze me ook nog eens voor de bak zitten en wachten tot ze zei dat ik mocht gaan schaften. En wee haar gebeente als ze wat met mijn bak wilde doen, dan werd ik heel erg boos. Dat was gauw over toen ze me duidelijk vertelde dat dat no deal was. Als het vrouwtje stop zegt dan moet ik naar achteren gaan en zitten, dan doet ze weer wat lekkers in de bak. Maar ze haalt het nooit maar dan ook nooit weg en ze waarschuwt mij eerst als ze wat gaat doen. Daar kan ik wel mee leven.

Eigenlijk ging het steeds beter, niet goed maar beter. Na een paar weken kregen we bezoek met mijn nieuwe vriendinnetje Lidle .
Maar Swenya was ineens ernstig ziek, zo ziek dat vrouwtje mij zonder pardon in de bench zette, kreeg niet eens een kong , tilde Swenya op en weg was ze.
Wauw dat was nog eens snel. Toen kwamen allemaal vreemde mensen binnen die in de keuken aan het hameren, schroeven en het bikken waren. En toen waren zij ineens weer weg. Zo verwarrend allemaal. En niemand maar ook dan niemand keek naar mij.
Eindelijk was het vrouwtje terug. Ze droeg Swenya nog steeds en legde haar op het bed in de slaapkamer. Er kwam echt geen sjoege meer uit haar, zelfs niet toen ik even aan haar snuffelde en een likje over haar neus gaf hield ze haar ogen dicht. Ze ademde ook bijna niet meer.
Vrouwtje nam mij weer de huiskamer in en de bel ging.

Joepie, joepie, we kregen bezoek van Lidle , die had ik al een keer gezien. Die is nog groter dan Swenya en doet heeeel lief tegen mij. Zij weet tenminste hoe het hoort. Dat kan ik niet zeggen van Swenya . Ik heb zo leuk gespeeld, lekker over Lidle heen geklauterd en grom spelletjes gedaan.

Mijn vrouwtje en Lidles vrouwtje gingen wel steeds in en uit de slaapkamer en keken niet echt blij, het zou toch niet zo zijn dat ik zo meteen geen zusje meer heb. Dat hoorde ik ze wel zeggen hoor! Ben niet doof.
Gelukkig kwam Swenya toch weer uit de slaapkamer, vrouwtje droeg haar wel maar Swenya had nu wel haar ogen open. (tussen ons: het is wel kiele kiele geweest, zo naar als ze tegen mij doet zo hard heeft ze gevochten om te overleven).
Ik mag dan wel klein zijn maar ik weet heus wel wanneer ik voorzichtig moet zijn . . . heel voorzichtig ben ik naar haar toe gegaan (stel je voor dat ze alsnog in mijn neus bijt) en gaf haar een lief kusje op de neus en.. en.. en.. weetje jee ik kan het niet geloven maar ze gaf mij heus echt waar een kusje terug, is ze dan toch niet zo een nare zus?
Echt de wonderen zijn de wereld niet uit. Swenya kon die avond weer een beetje lopen en kwam bij mij liggen, mijn ogen vielen zowat uit mijn kassen. Was dit nare Swenya ?? Ik snapte er niks van. Maar wel lekker warm om tegen te liggen.

Enne . . . de volgende dag wilde ze zelfs met mij spelen
en ze deed helemaal niet meer naar . . .
ie je wel dat ik een liefie ben . . .
zelfs Swenya was daar niet tegen bestand.
Enne . . . wie zei ook al weer dat
het maar een week of drie zou duren op de kop af . . .

Groet van stoere Yurre.

MARITT, die redt zich wel

Een ervaring rijker.

Het veranderen van een wandelomgeving is goed voor je hond. Wat is er leuker om als je jong bent andere honden en mensen te leren kennen. Zo gedacht, zo gedaan.

We gingen tussen de middag bij een poel wandelen. Maritt, onze Cairn Terrier kon hier heerlijk los lopen en de nieuwe omgeving verkennen. Met haar zo kenmerkende jachtinstinct vloog ze eerst achter een stel kraaien aan en kwam op het commando hier keurig terug . Plotseling kreeg ze eenden, die in de poel zwommen op haar netvlies. Zonder enig idee van eventuele gevaren, welke ik wel zag, stormde ze het water in en zwom er verscheidene rondjes achteraan. Het was voorjaar en het water was nog fris voor de tijd van het jaar.

Na een tijdje zag ik dat ze weer uit de poel wilde komen, maar werd gehinderd door de dikke rietwortels en stoppels aan de rand van de poel. Het herhaaldelijk maaien met de kleine pootjes en haar angstige blik, maakte dat ik het er erg benauwd van kreeg. Rap bedacht ik een plan om Maritt uit de poel te vissen . Ik deed mijn lange broek uit en een Golden Retriever met eigenaar kwamen nieuwsgierig naar me toe lopen. Ze waren verbaasd dat ik daar zomaar in mijn onderbroek stond in het frisse voorjaar. Ik legde al wijzend uit dat mijn hond vastzat tussen de wortels van het riet. Ze keek in de richting, die ik aanwees en zei vastbesloten Oooh, maar DIE redt zich wel!

Ze had gelijk, want Maritt wist zelf uit de poel te komen om haarzelf en haar hond hartelijk te begroeten. Ik kon met een gerust hart mijn broek weer aan doen en was blij dat Maritt weer schuddend naast mij stond en dat het plaatselijke huis-aan-huis blad niet was langsgekomen.

Met een ervaring rijker voor hond en baas, liepen we weer vrolijk naar huis . . .

In plaats van een plaatje tijdens de reddingspoging, foto's van Maritt na de jubileum KCM te Zeewolde op 30 augustus 2011

Hartelijk dank aan de fotografe, Elly Nijhuis.

YURRE, een bijzondere IK en een bijzonder leven

Hallo allemaal,
Ik zal mij even voor stellen: ik heet Yurre en heb een heel bijzonder leven.
Mijn  vrouwtje heeft namelijk een hondenuitlaatservice, echt waar, elke dag vertrekken wij vroeg om allerlei vriendjes op te halen zodat IK lekker kan spelen.

Maar ik zal jullie eerst vertellen hoe mijn eerste weekend is verlopen bij mijn nieuwe thuis adres.
Vrouwtje kwam mij op zaterdag ochtend halen en ze had een heel raar uitziend honden vriendinnetje bij haar. Wit en met krulletjes, ze leek wel een schaap. Swenya noemde mijn nieuwe vrouwtje haar. Effe snuffelen natuurlijk en dat ging niet gek moet ik zeggen. Ze rook zoooo raar, helemaal niet zoals mijn broertje en zusjes, maar ja wie ben ik om daar nou over te vallen.

Vrouwtje had voor mij voorin de hondenuitlaat bus speciaal een benchje laten maken zodat ik lekker dicht bij haar in de buurt kan zijn. Was vooral handig toen ik onderweg naar huis mijn mooi gezang liet horen. Ik geloof niet dat ze daar nou echt onder indruk van was.

Onderweg zijn we nog een keer gestopt zodat ik even mijn plasje kwijt kon want
jeetje wat duurde dat toch allemaal zo lang.
Ook Swenya mocht eruit.
Gossy dikkie wat is ze toch groot, ja dat ik nou een maal beetje aan de kleine kant was doet er niet aan toe.

Eindelijk dan waren we thuis, en ik ben niet eens misselijk geweest. Vrouwtje woont in een flat, wel een grote flat hoor maar wel vier verdiepingen hoog.
Er stond een mevrouw op ons te wachten (buffie Ria) en ze riep maar: Oooh wat is ie toch klein, wat een moppie!
Nou ja dat was ik toch ook? En dat ben ik toch nog steeds?
Sam en zijn we naar binnen gegaan, en toen gebeurde er iets heel raars. Swenya deed zo stom tegen mij. Voordat ik daar van kon schrikken had Vrouwtje haar al bij haar kladden en in de slaapkamer gezet. Jee dat was nog eens een welkom, wat een nare zusje heb ik gekregen, maar daar had ik niet veel tijd voor want het was zo spannend allemaal.

Joepie de Poepie. Allemaal speeltjes, allemaal voor mij voor mij voor mij en ik hoefde lekker niks te delen.

Omdat we vier hoog wonen kon het vrouwtje natuurlijk niet iedere keer naar beneden want die rotlift deed er zo lang over dat ik het echt echt echt niet op kon houden. Dus moest ik op het puppy pad.
Dat was zo makkelijk , iedere keer als ik nodig moest rende ik daarheen en kon ik even een plasje doen.
Errug handig.
Natuurlijk gingen we wel elk anderhalf uur naar beneden maar zo lang kon ik het ophouden.

Het was toch allemaal zo spannend dat ik toch wel heeeel moe was en een tukje moest doen.

Met de viervoetersgroet wens ik jullie nog een hele ondeugende dag toe, Yurre.